Mijlpaal!

Maandagavond om 00.06 uur was het dan écht zo ver: ik mailde mijn manuscript aan de uitgever! Manuscript? Ja, hoewel getypt, heb ik letterlijk elk lettertje met mijn eigen handen in het document gezet. 52.120 woorden. 123 bladzijden. En heel veel uren lezen, onderzoek, jurisprudentie-analyse, checks, en ga zo maar door. Mijn boek over Handhaving van omgevingsrecht komt eraan. Voor mij is het een échte mijlpaal.

De eerste mijlpaaltjes

Vroeger, als kind, wilde ik altijd al een (kinder)boek schrijven. Ik had als 9-jarige een schriftje met ‘opstellen’ erin. Handgeschreven natuurlijk, want zelfs het wóórd computer kende ik nog niet. Ik kan me één opstel nog goed herinneren: dat van het teleurgestelde tomatenmesje. Het wát? Ja, ook een tomatenmesje had tegenslagen te verwerken. In mijn ogen althans. Het was een scherp gekarteld mesje, wat langer dan een schilmesje. Mijn moeder had me uitgelegd waarom die kartels erin zaten: die gingen namelijk wat makkelijker door het gladde velletje van de tomaat heen, zodat je daar mooie rechte plakjes van kon snijden. Maar ondertussen sneed ze er ook andere groenten mee. Zo zou het tomatenmesje zijn levensdoel nooit bereiken, bedacht ik me… en oh, wat zou dat mesje teleurgesteld zijn! En zo had ik nog meer verhalen bedacht. Die stonden daar allemaal in. Dat waren mijn eerste schrijfsels. Eigenlijk mijn eerste mijlpaaltjes.

Wie schrijft, die blijft: over Pompeji, Frankrijk, milieuzorg en handhaving

De volgende mijlpalen waren al wat uitgebreider: ik schreef met veel plezier mijn werkstuk over Pompeji (jaja, op de metalen Olivetti typemachine van mijn moeder!) en maakte uitgebreide rapportages van de vakanties in Frankrijk. Aan het einde van mijn studententijd kreeg ik een pc: een XT kloon, waar ik in 1990 mijn stageverslag op schreef en mijn eindscriptie. Allebei over milieuzorg(systemen) en handhaving. In 2005 volgde nog een uitgebreid verslag over mijn afstudeeronderzoek milieuwetenschappen, over de vraag hoe ondernemers het beste kunnen worden gestimuleerd in de zorg voor het milieu. Wat was en is het toch leuk om afgeronde verhalen te schrijven, merkte ik. Zéker als anderen daar ook nog wat aan hebben!

Jaren 80: handhaving van omgevingsrecht

Zoals velen al weten: handhaving van omgevingsrecht is al vanaf het einde van mijn rechtenstudie (1989) iets wat mij in het bijzonder heeft getrokken. Ik absorbeerde elk woord tijdens de colleges van Lex Michiels en Peter van Buuren. Handhaving stond nog niet echt hoog op de politieke agenda. En elk boek over handhaving van omgevingsrecht was meteen zo diepgravend, dat mensen die er in de praktijk mee te maken hadden, het niet meer kunnen volgen.

Mijlpaal erbij: mijn boek

Ik weet dat er bij ondernemers en ambtenaren behoefte is aan een beknopt leesbaar overzicht, praktische tips en vooral antwoorden op vragen als het gaat om handhaving van omgevingsrecht. Dat was dan ook het doel bij het schrijven van mijn boek. In de kern had het verhaal over het gefrustreerde tomatenmesje eigenlijk ook wel iets te maken met ‘handhaving’, besef ik nu. De cirkel is dus rond. Althans: voorlopig. Want zeg nooit ‘nooit’!